Lenge sidan eg har blogga no men får gje ei lita oppsummering i kort-
kort versjon. Det har vore mykje meir ørken enn eg var klar over på
førehand. Det har vore lange dagar med mykje motvind, varme og støv.
Eine dagen lik den andre. Vel ikkje heilt, Golmud - Dunhuan var
høgfjellsørken der eg sykla på ca. 3200 moh. Kanskje den finaste
delen av turen so langt. Ganske lite eller mykje her oppe, alt etter
korleis ein ser det:-) Grus-sletter omkransa av majestetiske kvite
fjell. Trivdest! Men langt mellom stader for å fylle vatn. Og
sjølvsagt var det vegarbeid her og! Sikkert 70 mil med vegarbeid. Men
det er god plass her så dei bygger berre ein ny veg ved sida av. Og
grus er det nok av.... Men litt pussig lell. Det var berre ein bil
kvar 10-15 min men lell skal det bli 4 felts. Noko som er ganske
typisk for all vegbygging her. Rustar opp for framtida og held
økonomien i gong.
Vart og liggande verfast i ein sandstorm her opp. Byrja å blåse opp
og sikta var nede i 30 m. Klatre ikkje å sykle mot vinden og
semitrailerane poppa ut av stormen i 60 -70 kmt, av og til på rett
side av vegen. Så valget var lett. Få opp teltet i fart, noko som
tok 20 min..... Campa i ei røyr under vegen. Godt å få ly for
vinden og pusse av seg sand. Som var overalt. Det vart 16 timar i
Blafreberg teltet. Opp neste dag og sykla 12 timar og 60 km. Det var
motvind.
Men likevel u så var det det med eit vedmod eg trilla ned mot Dunhuang
var litt for brått nede i sand og varme. Byen er ein berømt
silkevegby. No er det sandyner store som fjell og holer i fjellet
med buddistiske målerier som er grunnen til att folk kjem hit. UNESCO
osv..
Sykla nord og vest mot Turpan. Monotont. Sykla forbi rekker med gamle
fyrtårn som viste veg for karavanane på gamle silkevegn. Såg mange
slike langs vegen. Ved forferdelege, støvete, bråkete, skittne
"Truckstops" står det enno litt att av vakttårna frå dei dagar det
var kamelar og ikkje Foton eller Howas lastebiler som ferdast her.
Nokre kviledagar i Hami for å bli kvitt noko bihule greier. Kva veit
vel eg kva det var. Vidare mot Turpan. Monotont ørkenlandskap. Sykkle
10-12 mil finne hotell. Bære alt inn, dusj, ete, sove, stå opp, ete,
sykle. Alt på nytt neste dag. Igjennom ein oase eller 4 som ligg på
rekke og blir kunstig vatna via kanalar frå fjella. I gamle dagar laga
dei heller tunellar frå fjella "Karez". Når vatnet renn i tunellar er
det mindre fordampning enn i opne kanalar. Tunellane kunne bli fleire
mil lange.
Rett før Turpan gjekk temperaturen opp til 45 og vegen godt under
havsnivå. Som å sykle med 70 hårfønarar rett i fjeset. Latterleg
heitt. Fekk flott hårsveis men det var godt å kome seg opp att i
høgda. Turpan var som dei fleste byar her heilt ok. Hyggeleg folk
nokre turistattraksjonar og berømte for druer og rosiner. Kanske det
beste med slike oasebyar er å sykle dei små vegane å sjå
dagleglivet. Midt i golde ørkenen og varmen har folk levd og laga det
leveleg med vatning og planting av tre. Og alt dette gjer att
luftfuktigheita er ganske høg her inne i alt det grønne. Som å vere"
inne eller ute" Kan komme syklande og kjenne seg tørr som ein julekake
i mai, inn i ein oase og t skjorta klistar seg til kroppen og svetten
renn. Ut på andre sida og tørr på eit blunk.
Er no i Aksu langt vest i Kina. Ordet Aksu er Tyrkisk og betyr kvitt
vatn eller kanskje elvestryk på Norsk? Dette er nok ein gamal oaseby.
No i dag nok ein heilt ok by med merkevare og fastfood kjeder og andre
tegn på sivilisasjon.
Folka som bur her i vest har eigentleg lite å gjere med Kina. Dei har
eit heilt anna språk og kultur. Med folkegrupper egentleg stammar
frå Tyrkia. Områder er og påvirka av Persia, Mongolia, alt av
Sentral Asia, Tibet osv. Dette området vart globalisert ein del år
før nokon fekk ideen om globalisering..
Men dette er Kina. Oljen som blir pumpa opp her dekkar 30% av
forbruket. Vidare grensar Xinjang opp mot land i vest som og har olje
i mengder.
I morgon syklar eg mot Kashgar som er den mest berømte Silkevegbyen.
Vel 40 mil og 4-5 dagar. Så får eg sjå kva eg finn på.
Fort & gale frå iPhone
Arve
*******************
Ulykker skjer når vi minst ventar det. Kondolerer med vener og familie
og alle som mista ein god kollega.
